In The Air Tonight!

A dzisiejszego wieczora post zupełnie inny niż poprzednie.

Nie wiem jaki rodzaj muzyki preferujecie. Ja w sumie nie mam konkretnego ulubionego wykonawcy.

Jednak w mojej pamięci wryły się nazwiska kilku ledwie piosenkarzy czy też nazw zespołów.

Daaaawno temu zaraziłem się Jean-Michelle Jarre’m. Słuchałem wszystkiego, jak jeszcze o CD marzyło 99% społeczeństwa w Polsce, gość mający dostęp do tego cudu techniki nagrywał mi płyty Jarre’a na kasety.

Mniej więcej w tym samym okresie przyszło zauroczenie OMD. A w zasadzie było już po obiedzie, bo jak się zauroczyłem to zespół już zakończył dawno współpracę. Petarda, świeżość i coś zupełnie nierealnego w szarej polskiej rzeczywistości. Niestety – Andy i Paul nie podźwignęli tematu i jak wspomniałem zespół odszedł w niepamięć.

Jakiś czas później w mojej dzielnicy otwarto sklep ze „wszystkim”, między innymi z oryginalnymi (tzn. tak nam się wówczas wydawało) kasetami firmy, której nazwa zaczynała się na TA i kończyła na KT. Wówczas dla nas dzieciaków wyznacznikiem oryginalności (choć nie było wówczas pojęcia piractwa) był naklejony hologram na pudełku. Kupiłem „Face Value” Collinsa i… wsiąkłem, zakochałem się… Rzeźbiłem tę kasetę w kółko, w kółko, w kółko…

Dziś, w dobie nowoczesnych technologii, puszczam sobie czasem sztandarowy kawałek z tej płyty, czyli In the Air Tonight. Ale tylko gdy jestem sam. Nie z prymitywnej kasety w marnej jakości. Nie z płyty CD, bo nawet nie mam takiego odtwarzacza. Puszczam sobie z cyfrowego źródła, w dobrej jakości, puszczony przez system stereo starej daty ale z dobrym, ciepłym dźwiękiem i zwyczajnie… ryczę w rękaw. Żaden inny kawałek nie wzbudza we mnie takich emocji, Collins wspiął się na wyżyny trącania odpowiednich strun emocji i równorzędnie odpowiedniego walenia w bębny…

Każdy z Was niejednokrotnie słyszał ten kawałek. W świetle i gwarze dnia. Ale zgaście wieczorem światło, wyłączcie wszystko inne, puśćcie sobie In The Air Tonight i zwyczajnie utońcie w nim…

Reklamy

Znów dr Jekyll i Mr Hyde…

Jak pisałem – umówiłem się z K co do kasy, eks wtrącała swoje 3 grosze. Olewałem aż dostałem e-maila od niej z żądaniem określenia ile i kiedy będę płacił synowi.

Bardzo grzecznie wyjaśniłem, że o ile się nie mylę, to pieniądze winny jestem synowi a nie jej. Że jest dorosły i to on decyduje co robić z pieniędzmi. Jak je dostanie to ani mi ani jej nic do tego co z nimi zrobi. Że K został przeze mnie uświadomiony, że jeżeli poczuje, że unikam oddania mu kasy to w każdej chwili może pójść do komornika.

Dodałem, że jej żądanie przelania pieniędzy na JEJ konto to niezły żart, posunięty dużo za daleko.

Ale skoro już zaatakowała, to przypomniałem (bo na bank nie pamięta o tym), że sama w sądzie kiedyś zeznała, że 3000 jakie dałem uznała za zwrot części mojego długu wobec K i jak chce wojować, to możemy odjąć tę kwotę od długu, a chyba nie chce.

Na końcu powtórzyłem po raz enty, żeby skończyła wojenki i podburzanie dzieci przeciwko mnie bo to nikomu nie służy.

Dzień później przysłała e-maila czy mogę wziąć w ten weekend M na noc… Hue hue… Pewnie, że mogę a z tego co usłyszałem to i on się ucieszył. Zapowiadało się fajnie bo piękna pogoda wystrzeliła, niestety… M trochę się pochorował i cały dzień siedzieliśmy w domu 😦

 

Kasa, kasa, kasa…

W zeszłym tygodniu odwiedził mnie K.

W końcu mieliśmy okazję porozmawiać o wyroku itd. Wyjaśniłem mu jak wygląda moja sytuacja finansowa i że nie mam skąd wyciągnąć naraz takiej gotówki. Powiedział sam z siebie, że mu się nie śpieszy i jak będzie potrzebował to da znać.

Ja tak nie chcę i wyjaśniłem mu, że wolę mu na początek dać powiedzmy 1/3 długu a resztę sukcesywnie spłacać, bo tak mi będzie łatwiej. Żeby potem za kilka miesięcy nie okazało się, że potrzebuje na coś od razu całość. Zgodził się ale powiedział, że „mama powiedziała, żebym ten dług przelał na jej konto”. ŻE CO??? Jednocześnie się zagotowałem i uśmiałem. Stanowczo powiedziałem, że absolutnie nie ma takiej opcji. K dostanie pieniądze na swoje konto a co z nimi zrobi to jego sprawa, jest dorosły. I tak się umówiliśmy.

Dwa dni później K znów był u mnie wraz z M. K od razu powiedział, że mama się nie zgadza i mam mu od razu całość oddać, bo „odda Ci część a potem będzie unikał oddania reszty”. Nosz kur…….. Zapewniłem, że ma się nie martwić i spytałem jak od chce to zrobić. Powiedział, że chce tak jak się umawialiśmy. Zasugerowałem, że ma w końcu postawić się matce bo jest dorosły i to on decyduje o wielu aspektach swojego życia, nie matka.

Wcześniej nie wspominałem o czymś K, bo nie widziałem w sumie potrzeby, ale uznałem, że w końcu może trochę go uświadomię (choć i tak wielu rzeczy dla jego dobra nie wie…). Spytałem skąd miał pieniądze na komputer. „No trochę moich, mama też dała i babcia”. No to go uświadomiłem, że ot tak, bez zupełnego powodu ani przymusu dałem matce 3000 PLN na niego i M. Potem w sądzie sama zeznała, że to część spłaty mojego długu wobec K i poszło to na komputer. Zdziwił się bardzo.

Potem oliwy jeszcze dolał M, to w końcu 5-letnie dziecko i mówi co słyszy i co myśli. „Tatuś, a mama się zdenerwowała na ciebie ostatnio i powiedziała, że ty masz dużo pieniążków a ona mało”. Tia… Uboga…

 

 

EDIT:/ I mała edycja – K pisze do mnie dzisiaj, że „mama się wkurzyła o te spłacanie i mogę tak zrobić jak JEJ podpiszę jakieś pismo”. No comments…

 

No i rozprawa o kasiorkę numer cztery.

Na wstępie od razu napiszę, że przegrałem. Może nie całkowicie, ale jednak.

Rozprawa zaczęła się standardowo „Wysoki sądzie, byłam ofiarą przemocy domowej” itd. Luz, choć mam już szczerze tego dosyć, wrócę do tego później.

Masa na dzień dobry zarzutów nie związanych ze sprawą, ale mających postawić mnie w złym świetle, unikałem podobno płacenia alimentów, mieszkanie kupiłem (z naciskiem na DEWELOPERSKIE!) ponoś za pieniądze „ukradzione” synowi itd….

Sędziowie wypytali o co chcieli. Doczytali się w jednym z pism rozwodowych, że mam dług u syna. De facto na koncie tych pieniędzy nie było, ale moralnie uważałem to za dług zarówno mój jak i eks bo przecież na głupoty dla siebie tego nie wydałem… No i ostatecznie zasądzili mi połowę kwoty, którą wówczas wpisałem do pisma sądowego.

Jak dla mnie niemała kwota, choć to i tak 15% tego co chciała eks. Dla jej wyliczeń sąd uzasadnienia nie znalazł bo i nie mógł.

Dodatkowo (i to mnie najbardziej wkurza) mam zapłacić za rozprawę pierwszej instancji oraz drugiej, łącznie ~500 PLN. Ot tak trzeba wziąć skądś kasę i wywalić w błoto.

Trudno, będę musiał z K pogadać jak on to widzi, bo nie mam takiej gotówki od ręki, nie mam za bardzo też skąd pożyczyć… Zobaczymy co wyjdzie.

Tak ostatnio rozmawiałem sobie z S o stosunku ojców alimenciarzy do dzieci. Usłyszałem, że za to jaki jestem wobec M i K to mnie eks powinna na rękach nosić. Oczywiście nie oczekuję jakichś szczególnych względów ze strony eks, ale mogłaby się jednak powstrzymać od szkalowania mnie kiedy i gdzie może.

Niedawno okazało się, że znajoma S pracuje z eks. Okazuje się, że eks ciągle o mnie gada, oczywiście przy każdej pierwszej lepszej okazji opowiadając jakim to ja ch… byłem i jestem. Tylko co ja mam z tym zrobić?

Rozprawa o kasiorkę numer cztery, ale za miesiąc.

Klasyka – awizo, stres, co tym razem.

Nie uwierzycie, ale dziewczyna na poczcie nawet mnie nie pyta o dowód osobisty, chociaż to pismo z sądu, w teorii tylko i wyłącznie do rąk własnych. Ona mnie już poznaje.

Co w sumie musi sobie myśleć? Same pisma z sądów, pewnie ch*** i kawał sk****.

Niemniej otwieram – czwarta sprawa o kasiorkę w drodze, rozprawa apelacyjna w marcu. Znów się będę musiał przekopać przez stertę wyliczeń i papierów, bo już zapomniałem

A z drugiej strony jak trwoga to eks potrafi być milusia. O jaka milusia…

K wyjechał na 2 tygodnie, więc eks zabrakło pomocnika. No i oczywiście musi w drzwiach odbierać ode mnie M, wcześniej wyręczała się K.

Najpierw dostałem e-maila, czy mogę M w weekend wziąć 15 minut wcześniej niż zazwyczaj. Pewnie, że mogę, 15 minut nie robi różnicy. Ale skoro ona gdzieś wybywa to niech ona go przywiezie. OK, przywiezie.

Odwożę M, „słuchaj, a dało by radę jakbyś wziął M tak już po 9-tej?”. No dobra, i tak nie mam planów, więc spoko. „To przywiozę go, a tak za 2 tygodnie dałoby radę, żeby spał u ciebie?”. No da radę, znów nie mam planów, więc OK.Potrafi być milusia.

Lubię jak M jest u mnie, to pogodny i wesoły dzieciaczek. Ale ja też mam swoje życie, partnerkę, która czasem ma też plany. Więc żeby nie było za łatwo obiecałem sobie, że następnym razem choćbym nic nie planował po prostu odmówię, żeby dać eks poczucie, że nie jestem na każde zawołanie.

Apelacja

W sumie spodziewałem się, to było zbyt widoczne.

Jej nieobecność na ogłoszeniu wyroku, wniosek o uzasadnienie…

Ostatecznie apelacja.

Tym razem już widać, że palce maczał jakiś fachura od pism, bo pomijając literówki sporo jest paragrafów i mądrego prawniczego języka.

Ogólnie w piśmie uzasadniającym apelację zarzuty są tylko i wyłącznie do sądu, że nienależycie się przyłożył do analizy dowodów (których w sumie nie było), źle zinterpretował jej pisma i ogólnie sąd jest „be”.

Wnioskuje o: albo sąd przyzna kasę albo ponownie rozpatrzy sprawę. Znów kolejne tygodnie czekania i niepewności

Z drugiej strony dostaję e-mail w stylu „możesz wziąć M na noc i cały dzień?”. Pewnie, że mogę, znów będzie super zabawa.

Z innej beczki – jak już Wam kiedyś pisałem – w 99% przypadków gdy odwożę do domu M odbiera go K a nie mama. Kiedyś na jednej z rozpraw zwróciłem na to uwagę, że K jest uwiązany itd. No to ona, że „bo ja pracuję i nie zdążam do domu zanim M zostaje odwieziony”. OK, zaproponowałem więc, że będę go odwoził pół godziny później. Nie miała wyjścia, zgodziła się. Nie zmieniło to jednak faktu, że i tak odbiera go K.

Niemniej – zawsze zanim wjeżdżałem windą na górę najpierw dzwoniłem domofonem, że jestem. Nie wiem w sumie dlaczego robiłem to nawet jak drzwi były otwarte, ale tak właśnie za każdym razem robiłem.

Aż w zeszłym tygodniu ktoś wchodził do budynku, drzwi otwarte i pomyślałem „a w sumie dlaczego?”. I po prostu wszedłem z M, pojechałem na piętro, zadzwoniłem do drzwi. Otwierają się a za nimi zaskoczona eks. „A co, domofon nie działa?”. „Działa”. Szybko się wycofała a w jej miejsce pojawił się K. Słabe to.

Promocja noworoczna :-P

Przejrzałem w wolnej chwili zahasłowane wpisy i uznałem, że jednak nie ma tam nic takiego strasznego, więc odhasłowałem wszystkie. Enjoy!

Pierwszy post na nowej platformie :-)

Cóż, niektórzy z Was chcieli, więc piszę dalej 🙂

Wczoraj byłem odebrać kolejne awizo, znów tradycyjna niepewność.

Bęc – pismo z sądu metropolitalnego (czy jakoś tak) – eks złożyła apelację w temacie unieważnienia małżeństwa kościelnego.

Uzasadnienie – na całą kartkę A4, ale pisane takim językiem, że Miodek z Bralczykiem pędzą już po zardzewiały widelec aby wydrapać sobie oczy. Przykro się czyta, obyło się bez ortograficznych błędów ale stylistycznie i logicznie to po prostu porażka. Przykład? Jak rozumiecie takie zdanie: „Ponieważ sam fakt niechęci ze strony pozwanego o posiadanie potomstwa.” Tak, to już koniec wypowiedzi 🙂

Niemniej, znów pismo jest pełne bzdur:

– podobno brałem udział w grupie wsparcia związanej z przemocą w rodzinie (no kurczę, nie kojarzę…);

– ograniczono mi prawa rodzicielskie, bo byłem tyranem i sadystą;

– jestem „inteligentym manipulatorem z cechami psychopaty”, tak napisała 🙂 Te „inteligentny” bardzo czochra moją próżność 😛

– tradycyjnie przywołuje masę rzeczy (to już jakaś mantra), że się znęcałem, biłem, szantażowałem. Nieważne,  że żaden sąd, prokurator czy nawet policjant nie uwierzył w te wymysły i nie ma jakiegokolwiek dowodu – papier wszystko przyjmie, czyż nie?

– dowodem na nieważność małżeństwa ma być brak mojej mamy na przesłuchaniu w sądzie diecezjalnym;

– przywołuje rozprawę o rzekomy dług u syna, że jestem mu winien pieniądze (a przecież sąd orzekł inaczej);

– podważa opinie psychologa (jak zwykle – to co jej nie pasuje jest złe);

– podobno niechęcią do unieważnienia ślubu kościelnego mszczę się za rozwód, muahahaha.

Gorzej jedynie, że w razie co to sąd drugiej instancji jest w innym mieście i jak mnie wezwą na świadka (bo chyba mogą?) to będę chyba musiał śmigać

Dobrze się rok zaczął 🙂

 

Uuuu, rozstajemy się…

Nie, spokojnie, nic się w życiu nie zmieniło, na szczęście.

Ale niestety rozstaję się z Wami. Onet, właściciel bloga, ogłosił zamknięcie tej platformy z końcem stycznia.

Może to i dobrze, życie mi się wyprostowało, nie będę Was zadręczał 😛

Na razie się nie żegnam, jest jeszcze czas.

Rozprawa o kasiorkę numer trzy.

Dziś była rozprawa numer trzy a w zasadzie ogłoszenie wyroku. O mały włos bym się nie pojawił, ale o tym później.

Eks się nie stawiła. Sędzina odczytała wyrok – oddala pozew. Oczywiście domniemam, że skoro eks się nie stawiła to zawnioskuje o pisemne uzasadnienie i wówczas się może odwoła od wyroku. Niemniej jest jak powinno być.

A dlaczego ja bym się nie stawił?  Cały czas miałem w głowie, że rozprawa jest 22-go. Dziś wychodząc do pracy, już będąc na korytarzu, zatrzymałem się bo coś mnie tknęło. Wróciłem do domu, otworzyłem segregator a tam… 21 listopada. Niezły przypał 😉